مصیب مرادی، یکی از همین یادگاران بی نام و نشان ۸ سال دفاع مقدس بود که نه تنها ما، بلکه خانواده اش هم که از همه به او نزدیک تر بودند او را نشناخته بودند.
لابد می گویید، چطور؟

حاج آقای طباطبایی، امام جماعت  آبیک  بود، با درخواست مردم، او تازه به شهر ما آمده بود. نمازهایش را همه دوست داشتند و اتحاد خوبی در سطح شهر ایجاد کرده بود، خیلی ها هم با دیدن چهره بشاش و همیشه خندان او شارژ می شدند.

سال ۶۱ بود و در آستانه ی عملیات بیت المقدس، چطوری اجازه گرفت و چی شد که اینقدر سریع آماده شد و برگه گرفت که با ما به جبهه بیاید، نمی دانم، ‌یعنی زمان آنقدر سریع گذشت که اصلاً فرصتی نبود تا موضوع را پیگیری کنم.

سه روز قبل از شهادت، حجت اله جبهه بود که به او اطلاع دادند، صاحب فرزند شده ای.
وقتی خبر را شنید حال دیگری داشت، عملیات هم شروع شده بود و دوست نداشت که در کنار بچه ها نباشد، اما با اسرار فرمانده اش، تصمیم گرفت برود و سری به پسرش بزند.

از زمان تشکیل بنیاد شهید و تشکیل پرونده پسرش، برای اولین بار بود که در بنیاد شهید او را می‌دیدم، عصایی چوبی به دست داشت و چقدر آرام و متین حرف می‌زد.
گفتم لابد درخواستی دارد و مثل همه مراجعین به بنیاد، خیلی دلم می‌خواست با او گپ و گفتی داشته باشم؛ سلام دادم، خودم را معرفی و دعوتش کردم که چند دقیقه‌ای در خدمتش باشم

برای اولین بار: ۶ روایت از عروج سید آزادگان        • علی رغم اینکه جنازه ها جلوی چشممان بود، هیچکس نمی خواست باور کند که این دو عزیز را از دست داده ایم
                                                  • آن شب ایشان ۳ بار با مراجع در قم تماس گرفته و برای رفتن به مشهد استخاره باز کردند که هر ۳ بار هم گفته بودند خوب است

مرحله دوم عملیات فتح المبین بود، سال ۶۱ ، در این عملیات قرار بود سایت‌های ۴ و ۵ آزاد شود، آن روزها، اهواز در تیررس دوربردهای عراقی‌ها بود. اتفاقاً شبی که عملیات شروع شد، شب جمعه بود. ما را بردند دعای کمیل ،بعد از دعا، مسیری را که طی کردیم تا به منطقه عملیاتی برسیم، پیاده بردند تا دشمن متوجه ما نشود.

گفتم: تا به حال از خدا شفا خواسته ای؟
گفت: نه، هرگز. من با این درد زندگی می کنم!

من یکی از هزاران جوانی هستم که از عشق و ایثار و دفاع چیزی نمی دانیم، جز چند فیلم و تعدادی سرود و البته چفیه و پلاک و شاید کمی خاطره، ولی من به نمایندگی از این هزاران هزار، پا را فراتر از این حد گذاشته و برای درک آن به سراغ کسانی رفتم که علاوه بر نشانه و خاطره، یادگاری هایی را با خود آورده اند که از جان بیشتر دوستش دارند و با هیچ چیز تعویض نمی کنند. افرادی که جان دادند و به جای آن از نظر ما درد و رنج و از نظر آنها عشق گرفتند. آری به سراغ جانبازها رفتم افرادی که تمام وجودشان مملو از عشقی است که به واسطه آن زخم گرفته اند..........

شهید بسیجی، علی قاریان پور، آنقدر سریع آمد و رفت که چشمان خیلی ها در راهش باز ماند، چشم‌هایی که هنوز اشک‌‌های ممتدش در سینه زنی ها برای آقا امام حسین (ع) و میدان داری‌هایش را که گاهی به بیهوشی در راه مقتدایش منتهی می شد را نمی‌شود فراموش کرد.
او در کمال صداقت و عاشقانه در بخشی از وصیت نامه اش نوشت: "اگر جنازه ام به دست شما رسید و برای دیدنم آمدید، با چادرسفید بیایید که انگار به عروسی عزیز خود می روید و در روز تشییع جنازه هم با چادر سفید باشید که انگار عزیز خود را به حجله دامادی می برید.

سالن اجتماعات دانشگاه بین الملل حضرت امام (س) با آن همه صندلی، جای سوزن انداختن نبود و وقتی صدای آشنای ۸ سال دفاع مقدس با نوای عاشقانه ی"سرزمین نینوا یادش بخیر، کربلای جبهه ها یادش بخیر"، پخش می شد خیلی از چهره های ماندگار و مصممی که در انتظار آغاز برنامه بودند، همانند سردار حسن پور خود از سرداران بی نام و نشان ۸سال دفاع مقدس بودند. و پس از ۲ ساعت انتظار همه آماده بودند تا با برنامه های چهارمین کنگره ی لاله های زهرایی همراه شوند. کنگره ای که در برنامه های گذشته خود و علی رغم اجرا در قزوین به بزرگداشت شهدای غیربومی پرداخته بود، اما در این همایش ماندگار، سخن از سرداری بود که دوشادوش مهدی زین الدین، فرمانده بزرگ لشگر علی ابن ابیطالب (ع) و خیل رزمندگان همشهری اش دشمن دون را به زانو در آورده بودند.